Precies op tijd

Juultje is deze week thuis. Even rust, aansterken, terug naar de basis. Want, oh wat moeten ze al veel als ze nog maar zo zo klein zijn. Think about it: 4 jaartjes zijn ze nog maar op deze wereld. Sommigen kunnen dan al prachtige zinnen maken, anderen brabbelen haast nog.  En dan gaan ze voor het eerst naar school, begint zwemles, peutergym, play dates, enz.

Op deze leeftijd leren ze van nature al zo veel, iedere dag. Daar hoef je helemaal niet achteraan. Daarvoor hoeven ze haast niet naar school. Pardon my French ;-). Soms, nee vaak, werkt het zelfs averechts om kinderen al dingen te laten leren die ze (nog) niet willen leren. Of waar ze (nog) niet aan toe zijn. Als je de intuïtie van je kind serieus neemt (en dat kun je rustig doen, want die is loepSuiver), dan geeft een kind aan wat hij/zij wil leren of wanneer het ergens aan toe is. 

Op de meeste scholen is daar geen ruimte voor. Het is geen onwil, het is het systeem. Ik zie en geloof oprecht dat iedere leerkracht, met zijn/haar kennis, het beste wil. Ik zie er ook steeds meer worstelen met "HOE DAN? als ik ook dit en dat en dat en dat en dat en dat en nog meer van dit moet?” Zo veel mensen uit het onderwijs willen het anders.  Kinderen kunnen zich niet écht op hun eigen tempo ontwikkelen. Er zijn immers de richtlijnen. Laten we het daar even over hebben.

Ik heb precies nul boodschap aan de richtlijnen. Waarom moeten we weten of een kind voor, achter of “lekker gemiddeld” loopt? Hebben we die richtlijnen nodig om te bepalen of we ons wel of geen zorgen hoeven te maken? Dat momentje dat het gesprek over het kind daarover gaat, zet je, hoepla, af van VOELEN hoe het met je kind gaat en van het individuutje op zich. In een heel kort en het lijkt haast onschuldig moment, word je meegezogen in een bepaalde richting die het kind op zou moeten gaan. Alle kinderen. Allemaal dezelfde richting. Allemaal op z’n minst gemiddeld goed in, uh, alles! 

Naast de basisdingen waar je “later echt wat aan hebt” is het toch ook niet nodig dat ieder kind zich op alle gebieden ontwikkelt? Sport, kunst, muziek, schrijven, natuur, wiskunde. Volg de vreugde van je kind, dan zul je zien waar het in uitblinkt. We zijn hier allemaal maar met één reden. Om bij te dragen aan het AL en dat kan alleen maar vanuit liefde en vreugde. 

“Ja maar ze moeten toch wel leren lezen en rekenen” 
Eens, absoluut eens. Dat hoort bij de basisdingen waar je later daadwerkelijk iets aan hebt. En je zult zien dat dat bij ieder kind ook gebeurt. Op hun tempo en dan zijn ze veel ontvankelijker. Daarom ben ik er voor om als leraar te monitoren wanneer een kind klaar is voor dit soort informatie. Zonder oordeel. Beweeg mee op het ritme van het kind. Vertrouw. 
Het is prachtig om te zien dat er steeds meer nieuwe scholen uit de grond ploppen en steeds meer oude scholen willen vernieuwen, verSuiveren. En ik prijs me onwijs gelukkig dat ik op één van die scholen werk en dat ik met Suiver deze bewustwording én handvatten daarvoor in scholen kan brengen. 

Juul heeft dus even rust. Met de dag zie ik haar aansterken, lichamelijk en ook mentaal. Ze groeit in vertrouwen en hunkerde naar die één op één tijd. Ze wilde weer cocoonen bij mama. Prima, ze laat vanzelf weer los. Wat er de afgelopen twee dagen gebeurde wil ik graag met je delen. Zoals een collega laatst zei: "Vaak heb je achteraf aan zo veel doelen gewerkt". En man wat konden we achteraf een boel doelen aan deze dagen koppelen. Ik neem je even mee:

Het begon met tekenen en ik vroeg haar spontaan of ze haar naam wilde leren schrijven. “Ja leuk!”. Ze leerde in een uurtje haar naam en papa en mama schrijven. Eerder taalde ze hier niet naar. Vervolgens keken we samen uit het raam naar een ekster die een nest aan het bouwen was. Ze leerde dat vogels in de lente nestjes bouwen, een eitje leggen, wat broeden is en hoe vogels voor baby’s zorgen en dat je de baby’s van een vogel kuikens noemt. 
Daarna merkte ze op dat de tulpen uitkwamen, ook die cyclus zijn we nagegaan en we zongen een lente liedje. Ze deed nog een “schrijven deel 2" met stoepkrijt en verwonderde zich over een inimini knalgroen kriebelkevertje  op haar vinger die ze met het vergrootglas wilde bekijken. Nog meer verwondering! We keken ook naar mieren en man, man, wat valt daar ook weer een bult over te ontdekken.
Als klap op de vuurpijl: “Mam? Ik wil graag zonder zijwieltjes fietsen” “Goed schat, gaan we proberen”. Ze is AL vier (zoals sommigen zouden zeggen) en ze kon dus nog niet zonder zijwieltjes. Nooit met een woord over gerept. Stiekem wel eens aan gedacht zelf hoor, “dat moet ze nu toch wel een keer gaan leren, het zoontje van een vriendin was geloof ik 2 toen hij zonder zijwieltjes ging fietsen!” Ik heb maar weinig aandacht aan deze gedachten geschonken en ging terug naar het vertrouwen.

Gisteren voelde ze voor het eerst hoe het was om zonder zijwieltjes te rijden, vanmorgen stapte ze op en fietste ze weg. Ik stond werkelijk perplex en ben blij dat ik het op de film heb, anders zou ’t klinken als een mooi verzonnen verhaal. Ze pakte de aanwijzingen ook heel snel op. Gewoon omdat ze er klaar voor was.

Met zwemles ging het bij Dex net zo. Op z’n vierde wilde hij er niks van weten, begreep de aanwijzingen niet, drama. We hebben hem lekker laten dobberen met die bandjes om. Nu is hij zes en gaat hij als een speer, hij vindt sommige dingen nog steeds spannend, maar leert vertrouwen op zichzelf. Soms willen we dat ze dingen leren, omdat WIJ het nu wel eens tijd vinden worden. Maar het is niet aan ons. Het is aan hun. En ze zijn altijd, precies, op tijd.