"Laat het los"
Dat zinnetje hebben we allemaal wel eens gehoord. Ik hoorde het waarschijnlijk voor de 888e keer toen mijn lichaam er in de zomer van 2018 letterlijk mee ophield, opgebrand was en ik in het ziekenhuis belandde. "Probeer het allemaal maar een beetje meer los te laten Maud”. “Jahaaa, wil ik wel, maar hoe dan?! Hoe de f* laat ik los?”
We zijn inmiddels vier jaar, nog een burn out en vele prachtige levenslessen verder. Het waren roerige en tegelijkertijd prachtige jaren, waar ik zo dankbaar voor ben. Het zorgde voor een ontzettende shift in mijn leven en een heleboel lichtheid en vertrouwen. Maar niet alles is altijd licht en liefde en regenbogen met eenhoorns die cupcakes poepen. Het leven is ook het aankijken van het donker, zodat je het daarna los kan laten. Ik kan en wil nu graag met je delen hoe je los laat.
Voel je verdriet? Ga ernaar toe. Accepteer het. Sta het toe groter te worden. Dat voelt eng, want wat als het verdriet je opslokt, wat als… Nodig het gevoel uit je te vertellen wat het te zeggen heeft. Laat het er helemaal zijn. Welk gevoel of welke emotie het ook is.
Als je dát kan, dan laat het jou los en niet andersom.
Door jezelf toe te staan wat ís. Door de situatie precies zo te accepteren zoals deze ís veranderen dingen juist.
Dat is de paradox. Niet vechten tegen wat is om verandering te bereiken. Accepteren wat is en alles verandert.
En daar gaan we weer: dat leren we niet op school.
Ik probeer het mee te geven aan mijn kinderen en aan vele kinderen op school. Dat ze het gevoel even helemaal mogen beleven.
Je lichaam helpt je om te voelen dat er iets speelt, maar het doet dat door eerst je aandacht te trekken! Het trekt je aandacht door een pijntje, vermoeidheid of een ander ongemak. Volstrekt logisch eigenlijk! Het zegt niet “zo laat dit maar eens even los”. Het zegt juist “joehoe hier ben ik voel je me?!” Voel je de pijn? Het wíl jouw aandacht. Geeft het die. Leer luisteren naar wat er achter zit. Wat zit er achter jouw hoofdpijn? Wat zit er achter de buikpijn van je kind? Waarom ben je moe?
In het boek Wezentjes heb ik zo simpel en begrijpelijk mogelijk opgeschreven hoe je kinderen bewust kunt laten worden van de taal van je lichaam. Soms kan het lastig zijn om je bewust te zijn van wat er in je leeft of wat je lichaam je te vertellen heeft. Mediteren helpt bij die bewustwording. Door even stil te staan, zitten of liggen raak je steeds meer verbonden met je lichaam en leer je de fluisterstem van de Wezentjes steeds zuiverder te horen. Uh, voelen dus ;-)
Je kinderen deze kennis en het mediteren meegeven is een cadeau voor eeuwig.
Reactie plaatsen
Reacties